«Στάση» όχι ως εξέγερση, όχι ως εναντίωση σε μια μολυσματική εξουσία που ρυπαίνει την αξιακή υπόσταση του ανθρώπου, μα ως εμπόδιο στο κοινό ώφελος.
Η «στάση» της αριστεράς μετατρέπεται σε αρνητισμό, αγγίζοντας τα όρια της ματαιοδοξίας.
Ζητά και απαιτεί καθολική στήριξη από ένα σώμα το οποίο δεν ήταν και δεν θα είναι ποτέ απόλυτα προσδιορισμένο ιδεολογικά.
Πότε η κοινωνία μας ήταν απόλυτα «αριστερή», απόλυτα «δεξιά» ή «κεντρόα». Πιστεύουμε σε έναν πολιτικό ουτοπισμό ή σε μια σοβαρή και ώριμη ανάγνωση των δεδομένων και της πραγματικότητας που διαμορφώνεται απ’ αυτά;
Αυτήν την περίοδο, σε μια Ευρώπη που οι ακραίες τάσεις ισχυροποιούνται, η δεξιά φθίνει προς τον ισχυρό όμως πάγιο πυρήνα της και η «αριστερή» πτέρυγα δεν μπορεί να εκτιναχθεί προς τα ’πάνω, η λύση βρίσκεται στην διεύρυνση. Ως το πρώτο βήμα για την καθιέρωση μιας νέας προοδευτικής ανατρεπτικής δύναμης.
Διαφορετικά η αριστερά θα οδηγείται σε μια de facto πριμοδότηση συντηρητικών όχι παρατάξεων αλλά πρακτικών. Θα μετατρέπεται σε αυτό στο οποίο αντιτάσεται, τουτέστιν σε έναν μη προοδευτικό μηχανισμό αυτοαναίρεσης, αποκλείοντας το κύμα της αγανάκτησης που ωφείλει να αφομοιώσει υγιώς μετατρέποντάς στο σε πάγια δύναμη.
Αντί να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να γίνει η εποχή της, εκφιλίζεται σε υποχείριο της εποχής της.
Από θυμόσοφους, αριστερόσοφους και πάσης φύσεως Ά-σοφους έχει χορτάσει και η αριστερά και οι σκεπτικιστές της.
Το χρέος της αριστεράς είναι πολύ μεγαλύτερο από τους ιδεολογικά ταυτιζόμενους σε αυτήν και εδώ εμφανίζεται το μείζον ζήτημα. Ποιος θα αποφασίσει; Μήπως η εντολή πρέπει να έρθει από μια διευρυμένη βάση;
Η αριστερά ως προοδευτική και ευέλικτη πολιτική οντότητα οφείλει να «διαπαιδαγωγεί» και όχι να εγκλωβίζεται σε μια ελιτίστικη και αυτοαναφορική διαλεκτική που δημιουργεί αδιέξοδα και εσωστρέφεια.
Ξεκινώντας από την αρχή τοποθετούμε την πολιτική και ΟΧΙ τον κομματισμό, ως ικανή και αναγκαία συνθήκη για την επίτευξη της ανθρώπινης ευτυχίας και όχι προκάλυψη και καταφύγιο γραφικών και «καλοπροαίρετων» ανδρίκελων.
Τί μένει μετά τη σιωπή; Στασιμότητα. Τί μένει μετά την απόρριψη; Παρελθόν. Τί μένει τελικά; Μια χαμένη ευκαιρία σε μια εποχή που οι δεύτερες ευκαιρίες είναι υπερπολίτιμες.
Σε έναν άδικο και άνισο αγώνα, η αριστερά επιλέγει όπλα ξεπερασμένα· ιδεολογικά τόξα απέναντι σε συντεχνιακά και συστημικά τανκς. Ενώ φέρει τέτοια «εκρηκτικιά» δύναμη αναλώνεται σε στρακαστρούκες επιλέγοντας να αφήνεται έρμαιο ευτελών συνιστωσών και αδύναμων τάσεων.
Η αριστερά αντί να διοικεί σήμερα, επιλέγει να οχυρώνεται απέναντι σε λογικές και πρόσωπα που ποτέ δεν την απείλησαν και σε ατέρμονους ιδεολογικούς αυτοπροσδιορισμούς.
Πώς θα αλλάξεις τον κόσμο όταν απομονώνεσαι απ’ αυτόν;
Αυτή είναι η πολιτική της διαπαιδαγώγησης και της ενσωμάτωσης που οφείλει να πρεσβεύει μια υγιής, δημοκρατική, προοδευτική δύναμη;
Τώρα θα μου πείτε «Ποιος είσαι ’συ ρε μαλάκα που θα μας πεις για την Αριστερά και το χρέος της»; Δεν έχετε κι άδικο. Ποιος είμαι άλλωστε εγώ; Ένας απλός κουρασμένος ψηφοφόρος.
Για να δούμε τί θα φέρει η πενταετία που έρχεται...