Άρθρο του Ξενοφών Καραβίδα
Διευθύνων Σύμβουλος in-Metron Consulting Solutions
Θέλει συνταγή γιατρού η οικονομία ή η πολιτική τελικά. Υπάρχει πραγματικά ανθρωπιστική κρίση και κάθε επίκληση του success storyαπό την κυβέρνηση είναι προσβλητική για όσους υποφέρουν.
Η αξιωματική αντιπολίτευση δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ , πολιτικά πολύ σωστά επέλεξε και έγκαιρα ποιο είναι στη δική του ιεράρχηση το μεγαλύτερο πρόβλημα στην ελληνική κοινωνία. Ευνόητα είναι, η εξαθλίωση των πολιτών που είτε μένουν άνεργοι, είτε εργάζονται χωρίς να πληρώνονται είτε έχουν τόσο χαμηλά εισοδήματα που δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις στοιχειώδεις υποχρεώσεις τους, είτε που συντηρούν άλλους ανθρώπους που βρίσκονται σε κατάσταση πλήρους αδυναμίας.
Έχει ιδιαίτερη σημασία, η έμφαση που έδωσε ο ΣΥΡΙΖΑ στην πρωτοφανή κοινωνική εξαθλίωση την ώρα που ένας προπαγανδιστικός μηχανισμός προσπαθεί να πείσει ότι υπάρχει λίπος, ότι αυτοί που φωνάζουν δεν θέλουν να χάσουν προνόμια, ότι αγανακτισμένοι είναι μόνο οι βολεμένοι που ξεβολεύονται και γενικά ότι η φτώχεια υπάρχει, υπήρχε πάντα και θα υπάρχει. Σε αυτό το σημείο, στηρίζεται το σημερινό πλεονέκτημα του ΣΥΡΙΖΑ, σύν του ότι η μη συμμετοχή του στη διακυβέρνηση, του επιτρέπει να έχει το ρόλο του εξαγνιστή, αφού συναισθάνεται τον πόνο των ανθρώπων που συντρίβονται μέσα στην κρίση και στη διάλυση του κοινωνικού κράτους.
Έχουμε όλοι ακούσει συζητήσεις γύρω μας, ο ένας να λέει ότι το καφέ όπου συχνάζει είναι κάθε βράδυ γεμάτο, ο άλλος να αντιτείνει ότι στον ίδιο δρόμο έχουν κλείσει τρία μαγαζιά, κάποιος να ξέρει άνεργο που βρήκε δουλειά αλλά δεν πήγε γιατί δεν του άρεσε το ωράριο του τεμπέλη ή εισοδηματία που να είναι γραμμένος στις λίστες του ΟΑΕΔ, και κάπως έτσι εξελίσσεται ένας άγονος καβγάς για το αν υπάρχει ή όχι ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που έχει βουλιάξει. Είναι πολλοί, όχι μόνο εντός Βουλής αλλά και έξω στην πραγματική ζωή, που αρνούνται να δεχτούν ότι δίπλα τους, εξελίσσονται ανθρώπινα δράματα και ότι η διάλυση της λεγόμενης μεσαίας τάξης βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.
Βάσει των ανωτέρω, ο ΣΥΡΙΖΑ καταγράφει τη ζοφερή πραγματικότητα όταν αναφέρεται σε μια φοβερή αποτυχία των μνημονίων αφού υπάρχουν αναιμικά αποτελέσματα. Είναι σημαντικό επιχείρημά του, ότι δεν έχει κανένα νόημα οποιαδήποτε δημοσιονομική προσαρμογή και η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος, όταν υπάρχουν παιδιά που πεινάνε ή που δεν εμβολιάζονται, όταν πεθαίνουν άνθρωποι από τα μαγκάλια, σε μια χώρα στην οποία το κράτος αδυνατεί να εντοπίσει σε πόσα σπίτια έχει κοπεί το ρεύμα λόγω οικονομικής αδυναμίας εξόφλησης των λογαριασμών της ΔΕΗ.
Η πραγματικότητα είναι πως υπάρχει πραγματικά ανθρωπιστική κρίση και δεν υπάρχει success story, αλλά δεν υπάρχουν και αυτά που υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν υπάρχει ανάπτυξη μέσω του σκισίματος των μνημονίων και της μαγικής εξαφάνισης του χρέους ώστε να έρθει η άνοιξη για το λαό. Δεν υπάρχει επίσης “σχέδιο Β” σε περίπτωση που η Μέρκελ δεν ανοιγοκλείσει πρώτη τα μάτια όταν την “κατακεραυνώσει” ο κ. Τσίπρας. Όλοι γνωρίζουμε πως αν κλείσει η στρόφιγγα των μηχανισμών στήριξης, το ελληνικό δημόσιο δε θα μπορεί να ανταπεξέλθει στις άμεσες υποχρεώσεις του, όχι στην εξυπηρέτηση του χρέους, αλλά στην καταβολή μισθών, συντάξεων.
Ούτε ομόλογα ειδικού σκοπού έχουν εκδοθεί με επιτυχία οπουδήποτε στον δυτικό κόσμο, ούτε θα μας πάει πουθενά ένα άτυπο παράλληλο νόμισμα με τη διακίνηση χρεογράφων, ούτε φυσικά μπορεί να γίνει ενός είδους “αξιοποίηση” των καταθέσεων χωρίς καταστρεπτικές συνέπειες για το σύνολο της οικονομίας. Το πρωτογενές πλεόνασμα είναι σαφέστατα λογιστικό και η έξοδος στις αγορές δεν είναι εφικτή στο ορατό μέλλον. Επομένως, η μόνη βιώσιμη λύση είναι η οικονομική στήριξη της χώρας από τους μηχανισμούς της ευρωζώνης και με τους όρους της ευρωζώνης. Δυσάρεστο, επώδυνο, ίσως και εκβιαστικό, αλλά δεν υπάρχει κάτι άλλο.
Αυτός είναι και ο πραγματικός λόγος που αξιόπιστα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ανησυχούν για την επόμενη μέρα μιας εκλογικής νίκης και έχουν μιλήσει για δημοψήφισμα, προκειμένου να αποφασίσουν οι πολίτες αν στραβώσει το πράγμα, και έχουν παραδεχτεί ότι το πρόγραμμα που παρουσιάζει το κόμμα τους, δεν πείθει. Με αυτή την κίνηση όμως , το δημοψήφισμα θα έφερνε ακόμη μεγαλύτερη αστάθεια και θα επιδείνωνε το αδιέξοδο, ενώ η κριτική που ασκείται για την έλλειψη σοβαρού και ρεαλιστικού “σχεδίου Β” απλώς σημειώνεται.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αντικειμενικός, όταν εξαγγέλλει βελτίωση των εισοδημάτων με χρήματα που δεν υπάρχουν. Δεν είναι αξιόπιστος όταν δεσμεύεται πως ακυρώνοντας τα μνημόνια της λιτότητας θα αρχίσει η ανάπτυξη, γιατί, αντίθετα, η επιστροφή της αβεβαιότητας για την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη, στην περίπτωση μετωπικής σύγκρουσης με τους εταίρους, θα λειτουργήσει διαλυτικά για την οικονομία και θα κάνει ακόμη πιο δύσκολη την κατάσταση για την κοινωνική πλειοψηφία.
Υπάρχουν λόγοι μας θέλουν στην ΕΕ. Λόγοι που έχουν να κάνουν κυρίως με τη γεωγραφική θέση της πατρίδας μας για τους οποίους η ΕΕ δεν θα ήθελε να σπάσει ο ελληνικός κρίκος και να αφεθούμε στη τύχη μας κατρακυλώντας προς τον αναπτυσσόμενο κόσμο. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα προσαρμοστεί ολόκληρο το σύστημα του κοινού νομίσματος στις ελληνικές προδιαγραφές. Η Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί παραδόξως παραμονή στο σκληρό πυρήνα της ΕΕ χωρίς αποδοχή των κανόνων που ισχύουν erga omnes!!
Με λίγα λόγια, η ασταθής επιχειρηματολογία του ΣΥΡΙΖΑ, ότι έχει αποτελεσματικό “Σχέδιο Β ή Cή D”, θα ακυρώσει την αλήθειά του, ότι πρέπει να στηριχθούν οπωσδήποτε οι ασθενέστεροι που, αντί γι αυτό, θα δεχτούν τη χαριστική βολή, όχι από τους εχθρούς, αλλά από τους φίλους – είναι απλά τραγικό.
Βέβαια, ο κ. Παναγί Λαφαζανί, θα αντιταχθεί. Ποιος, άλλος άλλωστε, να διαμαρτυρηθεί και γιατί, όταν η μισή Ελλάδα, οι κάτι-σε-Λένιν ομοϊδεάτες του, συναινεί και υπερθεματίζει, ενώ η άλλη μισή συναινεί και βρίζει το μέγα ιμάμη του εθνικού μας ισλάμ; Ποιος τραβάει ζόρι για την αδυναμία συνεννόησης μεταξύ στελεχών των μεγαλύτερων κομμάτων, αναγκαίας κατ’ εμέ για έξοδο από την κρίση;
Αν συν-αξιολογηθεί επιπλέον και η εξωγήινη ανάλυση του κ. Γλέζου πως «η κυβέρνηση τα αρπάζει από το λαό και τα δίνει στις τράπεζες» . Αυτή αποκρύπτει ότι στην πραγματικότητα η κυβέρνηση -πιεζόμενη από την αντιπολίτευση- τα αρπάζει από την μειονοτική παραγωγική Ελλάδα και τα δίνει στην πλειονοτική αντιπαραγωγική πελατεία. Ποιος να μιλήσει σοβαρά μετά!
Πώς να αντιμετωπίσεις λοιπόν αξιόπιστα και με ακαδημαϊκή ευπρέπεια αυτή την πυροβολημένη πραγματικότητα; Είμαστε νταραβερτζήδες και μας αρέσει το ντιριντάχτα ντιριντάχτα . Όταν όμως έρχεται η ώρα του λογαριασμού, κάνουμε μπίπ και αναποδογυρίζουμε τα τραπέζια βάζοντας τις φωνές. Και μην τολμήσει κανείς να μας ζητήσει χρήματα, γιατί θα γίνει χαμός. Το θέμα είναι ότι τη γλιτώνεις, ώσπου να σε πάρουν χαμπάρι. Τότε, ή θα κάτσεις να μάθεις τους κανόνες του παιγνίου, ή θα κακοπεράσεις.
Διαλέγουμε και παίρνουμε (μάλλον το δεύτερο, κορόιδα είμαστε;)!